[ad_1]
دکتر حمید ایماندار *;به نظر می رسد حداکثر علاقه اقشار و طبقات عمومی جامعه با درجات مختلف ایمان به برکات و ثمرات دعای اهل بیت (ع) اصلاح برخی از اعمال رایج است; باید اذعان داشت که موضوع سیطره فضای مجازی و رسانه بر جامعه فرصت ها و تهدیدهایی را در عرصه دین و فرهنگ ایجاد کرده است. از جمله این تهدیدات در حوزه دین و به ویژه مقوله محافل نماز و نماز، نارسایی و نارسایی برخی سلایق و رویه ها در پوشش حداکثری عموم مردم و اقشار است.
القای این که حتی استفاده حداقلی از فیوضات نماز تنها در قالب تشریفات جمعی و با شکل ها و سلیقه های خاص از نظر مکان و سبک خواندن نماز و فضای خاص مجلس، تهدیدی برای جذب حداکثری است; اگرچه به درستی مدعی هستیم که تحقق کامل برکات نماز به شکل و رویه کنونی امکان پذیر است، اما به نظر می رسد که سلایق مختلف و بی ایمانی و حتی ظرفیت های روحی و جسمی اقشار مختلف به ویژه جوانان در مقوله نماز وجود دارد. و حلقه ها نماز خواندن آسیب مهمی است که شایسته توجه است.
رد این تصور که بهره مندی از نور نماز تنها در فضای نوعی هیأت مذهبی، با قالبی انحصاری یا با ذوق خاص مداحی حاصل می شود، تصوری مضر است. چه اینکه فرصت رسانه‌های زمانه این امکان را به ما می‌دهد که قالب‌ها و مطالب جذاب و ویژه‌ای را برای افراد با ذوق مذهبی و سیاسی طراحی کنیم و حداکثر بهره‌وری جامعه را از برکات نماز ممکن کنیم.
یک اتفاق مبارک و مقدمه ای است برای ورود به مراسم پربارتر نماز و یک جوان باید تعالی یک نماز را در قالب رسانه های جذاب در نظر بگیرد و بتواند برای خود و رسانه ها یک تجربه عرفانی و الهی ایجاد کند. و مراجع فرهنگی و دینی نباید به گونه ای عمل کنند که سلیقه و سبک خاصی را مصداق انحصاری نماز پسندیده و پسندیده معرفی کنند و با سایر اشکال به انحاء مختلف مورد بی مهری قرار گیرند، به ویژه اینکه برخی اعمال نمازگزاران و هیئت ها مانند طولانی شدن بی مورد. مجالس، روضه خوانی و به عبارتی فرارهای متعدد در نماز و مجلس سیاسی قطعاً برای بخشی از مخاطبان مؤثر نخواهد بود. البته این لزوماً نافی اقامه مؤثرتر نمازهای جاری نیست.
این مقاله تنها به لزوم استفاده از قالب های مختلف متناسب با ظرفیت های روحی و معنوی طبقات مختلف در امر نماز پرداخته است. این امر مستلزم پرهیز از سلطه برخی سلیقه ها بر آیین ها و فرهنگ سازی برای پذیرش اشکال جدید برای توسعه فرهنگ ارتباط با خدا از طریق نماز است. به عبارت دیگر، لازمه فضای فرهنگی و اجتماعی کنونی این است که فضا را برای حضور سلایق و اشکال مختلف در عرصه توسعه فرهنگ نماز باز کند و هیچ شخص یا صنفی خود را برتر و کاملتر در بهره وری نماز نداند. .
جوانان زیادی را می بینیم که به دلایل مختلف روحی، معنوی، اجتماعی، سیاسی و … در مراسم نماز خود در مجالس رسمی شرکت نمی کنند که به سبک معمول و مرسوم آنها انجام می شود. پرسش و دغدغه نویسنده این است که؛ چرا باید این گروه از نعمت ارتباط با خداوند متعال و تجربه عرفانی محروم باشند؟
آیا در ذهن برخی از جوانان ثابت نشده است که تنها با حضور در این مجالس می توانند از دعا ولو حداقل بهره ببرند؟ آیا نمی توان از طریق رسانه و فضای مجازی برای این مقوله دعای فردی و فرم های رسانه ای خاص تجویز کرد؟ آیا این که جوانان و نوجوانان ما به دلایل درست یا نادرست در جلسات رسمی کنونی شرکت نمی کنند، نباید از دعا بهره مند شود؟
ارائه اشکال و بسته های مختلف دانش در فضای مجازی و شبکه های تعاملی و اجتماعی برای ذائقه سنین و سطوح مختلف مطلوب است.گاهی عبارت کوتاهی از یک دعا به زبان عربی یا حتی فارسی و انگلیسی با جلوه های بصری جدید با صداهای کمتر شنیده شده است. برای یک نوجوان یا جوان بسیار مؤثر خواهد بود، به ویژه اگر واقع بینانه بپذیریم که برخی افراد به دلایل مختلف در مجالس سنتی نماز حاضر نمی شوند. آیا نمی توان محافل دعای نوظهور با سبک و سیاق متفاوتی از نظر مکان و زمان و محتوا و سبک ارائه معارف نماز تشکیل و مورد حمایت قرار گیرد؟
آیا نمی توان از نهادهای فرهنگی و هنری مرتبط با نشر دین برای طراحی و توسعه این گونه محافل استفاده کرد؟ چرا نباید سعی کنیم این نوع حلقه و شکل ارتباط دعایی با خدا را بشناسیم؟ مگر نه این است که بر اساس آموزه های دینی، همگان می توانند به اندازه موفقیت و درک و سطح علم و معنویت از قرائت غنی دین و نماز بهره مند شوند.
البته این پذیرش مقوله را نباید نوعی مقابله با عرفی شدن یا سکولاریزاسیون دینی تلقی کرد، بلکه انکارناپذیر است.
با این اوصاف باید زمینه طراحی و توسعه قالب های مختلف در مقوله فرهنگ نماز و دعاخوانی فراهم شود; در این راستا، مراجع دینی و فرهنگی ضمن تلاش روزافزون برای شکوه هر چه بیشتر محافل و آیین های سنتی کنونی – که مخاطبان زیادی دارد و اثربخشی خود را در توسعه معنویت و بصیرت افزایی مردم به اثبات رسانده است – با طراحی و ترویج قالب های جدید. ، وحدت افراد جامعه را با مقوله وجودی نماز به حداکثر برسانید.
*عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز:
[ad_2]
